ശനിയാഴ്ചത്തെ ഡെങ്കിപ്പനി !

vacation സമയമായതുകൊണ്ട് തന്നെ വീട്ടിൽ അടങ്ങി ഒതുങ്ങി ഇരിക്കുന്ന സമയം. നമ്മുടെ area അന്ന് പനി area ആയി പ്രഖ്യാപിക്കുകയുണ്ടായി. എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡെങ്കി പനി വന്നാൽ ഒരുപാട് rest വേണമത്രേ. നമ്മുടെ വീട്ടിന്റെ അടുത്ത് ഒരു മാമൻ rest എടുക്കാതെ ജോലിയ്ക്കു പോയി വല്ലാതെയായി മരിച്ചു പോയി. ഒരു  കൊതുകു കടിച്ചാൽ പിറ്റേ ദിവസം പനിയാണ്. ഉറപ്പ്. അങ്ങനെ എന്നെ കൊതുകു കടിച്ചു. ഭയങ്കര തലവേദന. വേദന സഹിക്കാൻ വയ്യ. അച്ഛനും അമ്മയും സംസാരിച്ചോണ്ടിരുന്നിടത്ത് ഞാൻ വളരെ വ്യക്തമായ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു ‘എനിക്കു തലവേദനയാണ്. ഇപ്പോൾ ആശുപത്രിയിൽ പോണം’ എന്ന്. ഇതു പറഞ്ഞതു കേട്ടപ്പോൾ അച്ഛനും അമ്മയും കൂടി ചിരി. ഞാനും കൂടി ചിരിച്ചിട്ട് കയറി പോയി. പിറ്റേ ദിവസം തലവേദനയുടെ കൂടെ ഇടയ്ക്കിടെ പനിയുമുണ്ട്. അന്ന് ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു. അന്നും ഞാൻ ചെന്ന് ദൃഢമായ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു എനിക്ക് പനിയും തലവേദനയും ഉണ്ട്. ഇപ്പോൾ ആശുപത്രിയിൽ പോണം. അച്ഛന് എവിടെയോ അത്യാവിശ്യമായി പോകണമായിരുന്നു. ‘നാളെ പോകാം ഇന്ന് ശനിയാഴ്ചയാണ്. ശനിയാഴ്ചയായി ആശുപത്രിയിൽ പോകാൻ പാടില്ല.’ എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു. ഞാൻ പറഞ്ഞു : ‘ശരി, ശനിയാഴ്ചയായി ആശുപത്രിയിൽ എന്നെ കൊണ്ടു പോകണ്ട. നാളെ എനിക്കു വല്ലതും വരെയാണെങ്കിൽ ഉത്തരവാദി നിങ്ങൾ തന്നെയാണ്. സമയം ചെല്ലുന്തോറും എനിക്ക് വയ്യ’. ഇത് കേട്ട താമസം അച്ഛൻ hospital ൽ പോകാം എന്നു പറഞ്ഞു. എനിക്ക് bike ൽ ഇരിക്കാൻ വയ്യ. auto -യിൽ തന്നെ പോണം. അങ്ങനെ അവിടെ അടുത്തുള്ള ഒരു ആശുപത്രിയിൽ പോയി. ഭയങ്കര തിരക്ക്. എനിക്ക് കാത്തിരിക്കാൻ വയ്യ. ഇപ്പോൾ തന്നെ doctor നെ കാണണം. എന്റെ വാശി കണ്ടപ്പോൾ അച്ഛനു ദേഷ്യം വന്നു. എന്നിട്ടും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. കുറേ കഴിഞ്ഞ് എന്നെ വിളിച്ചു. അവിടെ ഒരു സുന്ദരിയായ  doctor  ആണ് ഇരുന്നത്. സാരിക്കു മേച്ചായി പവിഴം കൊണ്ടുള്ള കമ്മൽ, വള, മാല, നല്ല ഭംഗി. അവരോടു ഞാൻ എനിക്ക് ഒട്ടും ഇരിക്കാൻ വയ്യ. തല വേദനയാണ് എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു. അവർ അതൊന്നും കേൾക്കാതെ എന്നെ കണ്ടയുടൻ ഇത് viral fever ആണ്. ഒരു injection എടുത്താൽ മതി അതങ്ങ് പൊയ്ക്കോളും. എല്ലായിടത്തും ഉള്ളതു തന്നെ. പിന്നെ 6 hrs ഇടവിട്ട് കഴിക്കാൻ Dolo യും എഴുതി. ഇനി പനി വന്നാലും ഇതു തന്നെ കഴിക്കാനും പറഞ്ഞു. at least temperature  പോലും നോക്കിയില്ല. പനി വന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അവസാനം 10 mnt ഇടവിട്ടു കഴിക്കാൻ മരുന്നു തുടങ്ങി. കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന ഞാൻ തറയിൽ വീഴും. ഒരു ബോധവുമില്ല. വീണ്ടും ആ ആശുപത്രിയിൽ പോയപ്പോൾ അവർ അതേ dialogue  തന്നെ. പിന്നെ PRS - ൽ പോയി. doctor Temperature  നോക്കിയപ്പോൾ 104. ഉടനെ blood test  ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ 150000  ആയിരുന്നു platelet ന്റെ count. വീണ്ടും check ചെയ്തപ്പോൾ 100000 ആയി. അവിടെ admit ചെയ്തു.

അവിടുന്ന് പിന്നീട് അനന്തപുരി hospital ൽ പോയി. ഒരു auto പോലും ഇല്ല. പിന്നെ അപ്പൂന്റെ auto  കിട്ടി. അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ temp  വീണ്ടും കൂടി. ഒട്ടും വയ്യ. 6 മണിക്ക് hospital ൽ എത്തിയതാണ് ആരും mind ചെയ്തില്ല. doctor ന്റെ അടുത്ത് 9 മണിയായിട്ടും file എത്തിയില്ല.  നോക്കിയപ്പോൾ ആരോ flower vace ന്റെ അടുത്തുകൊണ്ട് വച്ചിരിക്കുന്നു. പിന്നെ blood check ചെയ്തപ്പോൾ 80000 ആയി. പിന്നെ ഉടനെ admit, trip ഒരു മേളമായിരുന്നു. oh ! ഒരുപാട് ബന്ധുക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. തട്ടിപോകും എന്നു വിചാരിച്ച് വീട്ടിന്റെ അടുത്തുള്ളവരൊക്കെ വന്നിരുന്നു. സമയം ചെല്ലുന്തോറും  count കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വന്നു. വേറൊരു പ്രത്യേകത blood ചോന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കും. platelet  അടയ്ക്കണം എന്നായി. O -ve ആയതുകൊണ്ട് rare group ആരും ഇല്ല. ചേട്ടന്മാരുടെ കൂടെ work  ചെയ്യുന്നവരൊക്കെ വന്നു. അതിനിടയ്ക്ക് blood വേർതിരിച്ചെടുക്കുന്ന  machine കേടായി. എങ്ങനെയൊക്കെയോ 4 cover platelet അടച്ചു.
സംഭവം great experience ആയിരുന്നു. apple ഉം കരിക്കിൻ വെള്ളവുമായി ഒരു മാസം. കയ്യും കാലുമൊക്കെ ചുമന്നു ചുമന്നു ചൊറിച്ചിൽ. ആരും ചൊറിഞ്ഞു തരാനില്ല. എനിക്കു ചൊറിയാനും പറ്റില്ല. പക്ഷേ രാത്രി ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഒരമ്മൂമ്മ എവിടുന്നോ വന്ന് എന്റടുത്ത് കാര്യം പറയുമായിരുന്നു.  മുഖം ഓർമ്മയില്ലെങ്കിലും ഇപ്പോഴും അതൊക്കെ ഓർക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് അവർ കയ്യും കാലും തടവി തരുമായിരുന്നു. അങ്ങനെ മാസങ്ങൾ.. പക്ഷേ ഇന്നും പറയുന്നത്, എനിക്ക് ഡെങ്കി പനി വന്നത് കൊതുകു കടിച്ചിട്ടല്ല. ശനിയാഴ്ചയായി ആശുപത്രിയിൽ പോയിട്ടാണ് അത്രേ.
എന്താണ് പറയേണ്ടത്?

A+

രാവിലെ 4 മണിക്ക് എഴുന്നേറ്റ് H W ചെയ്യണം.  5 to 6  tuition പോകാൻ ready ആകണം.  then bag-ൽ  book എടുത്തു വയ്ക്കുക. രാവിലത്തേയ്ക്കുള്ള കാപ്പി, ഉച്ചയ്ക്കത്തേയ്ക്കുള്ള ചോറ് മേശപ്പുറത്ത്  ready. പിന്നെ അച്ഛന്റെ വണ്ടിയിൽ കയറി ഇരിക്കുക.  tuition class -ൽ എത്തുമ്പോൾ ഇറങ്ങുക. then അവിടെ 8:30 വരെ. പിന്നെ Friends - മായി കാപ്പി കഴിക്കുക. then നേരെ school -ലേയ്ക്ക്. school കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും  tuition 4 to 5:30. അതുകഴിഞ്ഞ്  6 to 8 special tuition. ദിവസവുമുള്ള time table.  Sunday വേറെ കുറേ special tuition ഉണ്ട്.  വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ വയറു നിറയെ ചോർ. പിന്നെ ക്ഷീണം. 10 min. ഇരിക്കൂ. അച്ഛന്റെ വക ഉപദേശം. ഈ ഇരിക്കുന്ന സമയം നിനക്ക് ഒരു  mark -നു  കൂടി പഠിക്കാം. അപ്പോ അമ്മയുടെ വക “ ഈ വർഷം ഒന്ന് ആഞ്ഞ് പിടിച്ചാൽ 10 A+  ആയി. പിന്നെ പഠിക്കണ്ടല്ലോ.” ഉപദേശം കേട്ട് തല കറങ്ങുമ്പോൾ അവിടെ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പോവുക. പിന്നെ ക്ഷീണം തന്നെ. എന്നാലും H W വല്ലതും ഉണ്ടെങ്കിൽ ചെയ്യണമല്ലോ. പിന്നെ കിടന്നുറങ്ങുക. നാട്ടുകാർക്കും ബന്ധുക്കൾക്കും കാണാൻപോലും ഒരു നേരം കിട്ടുന്നില്ല.  Oh!  പഠിത്തം തന്നെ പഠിത്തം. 10 A+ വാങ്ങി ഇപ്പോൾ വരും മിടുക്കി. അങ്ങനെ result  വന്നു.  2 A+, 6 A, 1 B+, 1 B !!! ഭഗവാനേ !!! പോവാത്ത tuition ഇല്ല. എന്നിട്ടും ഇങ്ങനെ. അപ്പോൾ tuition  ന് പോയില്ലായിരുന്നെങ്കിലോ? കുട്ടി മുറിയിൽ നിന്ന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങില്ല. phone call... phone call... അവൾക്ക് എത്ര A+ ഉണ്ട്......

അങ്ങനെ ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കഴിഞ്ഞു. കുറ്റപ്പെടുത്തലും ഒക്കെ വീണ്ടും. +1 ൽ കിടിലം tuition തന്നെ വീണ്ടും. രാവിലെ 5:30 to 6 വരെ പിന്നെ 6:30 to 8:30 വരെ. പൂജപ്പുര, കരമന, മണക്കാട്. പൂജപ്പുര കഴിഞ്ഞാൽ കരമന, കരമന കഴിഞ്ഞാൽ മണക്കാട്. school -ലത്തെക്കാളും അടിയും പിടിയും  tuition class-ൽ. H W കൊടുക്കുമല്ലോ.  super. +2 പകുതിവരെ അങ്ങനെ tuition തന്നെ tuition. result  വന്നപ്പോൾ വലിയ മെച്ചമൊന്നും ഇല്ല. hey!   മുടക്കിയ ആയിരങ്ങളുടെ പേരു പറഞ്ഞ് തല തല്ലുകയാണ് അച്ഛൻ, രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ആഹാരം ഉണ്ടാക്കിയ sacrifice  പറഞ്ഞ് കരയുന്നു അമ്മ. പക്ഷേ ആരും കുട്ടിയുടെ കാര്യം പറയുന്നില്ല. അവൾ എന്തു പറഞ്ഞു കരയണം?  പഠിക്കാൻ സമയം വേണ്ടേ? ചുമ്മാ എല്ലാം പഠിച്ചാൽ മാത്രം മതിയോ? പഠിച്ചത് analyze  ചെയ്യാൻ അവൾക്കു സമയം വേണ്ടേ? കുറേ ആഹാരവും tuition ഉം pressureഉം കൊടുത്താൽ മാത്രം  കുട്ടി എല്ലാ വിഷയങ്ങൾക്കും A+വാങ്ങുമോ? അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ആവാൻ പറ്റാത്ത position -ൽ മക്കളെ എത്തിക്കണം എന്ന അതിയായ ആഗ്രഹത്തിൽ സ്വന്തം മക്കളെ കരുക്കളാക്കുമ്പോൾ അവരുടെ മാനസിക ആരോഗ്യത്തെപ്പറ്റി അവർ ചിന്തിക്കുന്നില്ല. ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾക്ക് തുമ്പിയുടെ പിറകെ ഓടാനോ, കൂട്ടുകാരോട് നടക്കാനോ ഊഞ്ഞാലാടാനോ ഒന്നും സമയം ഇല്ല. A+ കൊണ്ടു കൊടുത്ത് അച്ഛനമ്മമാരുടെ status keep ചെയ്യേണ്ട ഒരു machine!

സത്യം

തല പോയാലും സത്യം പറയണം എന്നാ കൊച്ചിലേ മുതൽക്കേ പഠിപ്പിക്കുന്ന പാഠം. “ നല്ല വാക്കോതുവാൻ ത്രാണിയുണ്ടാകണം. സത്യം പറഞ്ഞിടാൻ ശക്തിയുണ്ടാകണം.” എന്നാൽ പലയിടത്തും ഈ സത്യത്തിനു വിലയില്ലാതെ ആകുന്നു. എന്നാൽ അപ്രിയസത്യം എന്നത് ചിലപ്പോൾ പാരയായി വരുന്നു. ലോകത്ത് കള്ളം പറയാത്തവരായി ആരും തന്നെയില്ല എന്നതാകാം ഒരു പക്ഷേ വാസ്തവം. എന്നാൽ ഒരിക്കലും അത് ആരും അംഗീകരിക്കാറില്ല. ഒരു വീട്ടിൽ നടക്കുന്ന കാര്യം വേറൊരു വീട്ടിൽ ചെന്നു പറഞ്ഞാൽ അത് നുണ പറച്ചിലായി കരുതുന്നു. ഇല്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ ഉള്ളതായി പറഞ്ഞാൽ അത് പൊങ്ങച്ചവും പെരുക്കവുമായി മാറുന്നു. ഇല്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചാൽ അത് കളിക്കാണ് എന്ന് പറയുന്നു. ഈ കാപട്യം നിറഞ്ഞ ലോകത്ത് സത്യത്തിനുള്ള  definition എന്താണ്? കള്ളം, നുണ, പൊങ്ങച്ചം, പറ്റിപ്പ്, ചതി, വഞ്ചന ഒക്കെ വേറെ വേറെ ആയി മാറുന്നു. എല്ലാം സത്യം ഇല്ലാത്ത കാര്യമല്ലേ? അപ്പോ എന്താണ് സത്യം? ഈ കാലത്ത് അതിനു വല്ല പ്രാധാന്യവും ഉണ്ടോ? ഒരു കുട്ടിയോട് സത്യം മാത്രമേ പറയാവൂ എന്ന് ഉപദേശിക്കേണ്ട വല്ല അർഹതയും നമുക്കുണ്ടോ?

Puppy Love

 actually  ആറാം ക്ലാസു മുതൽ ഉണ്ട് എങ്കിലും 7 മുതലാണ് നമ്മൾ കുട്ടികളുടെ ഇടയിൽ പ്രേമം എന്നത് പ്രചാരത്തിൽ വന്നു തുടങ്ങിയത്. അശ്വതിയും അനീഷുമായിരുന്നു ആദ്യം  Oh!  അവരെ നമ്മൾ maximum help ചെയ്തു. അശ്വതിയ്ക്കു ലൌ ലെറ്റർ എഴുതാൻ നമ്മൾ ലൈബ്രറിയിൽ പോയി ലെറ്റർ ഉള്ള ബുക്കുകൽ മൊത്തം search  ചെയ്തു. അവസാനം കവിതയാണ് ഒരു ബുക്ക് ഒപ്പിച്ചത്. love letter  എഴുതിയത്  kavithaയും rebekaയും. കൊടുത്തത്  aswathy. പക്ഷേ കിട്ടിയത് മലയാളം പഠിപ്പിക്കുന്ന ദീപ ടീച്ചറിന്റെ കൈയിൽ. അന്ന് ടീച്ചർ അശ്വതിയെയും അനീഷിനെയും വിളിച്ച് വെളിയിൽ കൊണ്ടു പോയി കുറേ ഉപദേശിച്ചു. പിന്നെ ഏഴാം ക്ലാസ് ആയപ്പോൾ  Aswathy- Aneesh, Anu-Amal, Meenu- Sachin, Anju-Sreeraj, Sooraja - Kiran അങ്ങനെ കുറേ.. ground ൽ കളിക്കാൻ പോകുമ്പോൾ മുഴുവൻ ഇതു തന്നെ. എല്ലാവരെയും കളിയാക്കുകയായിരുന്നു  line  ഇല്ലാത്ത കുട്ടികളുടെ ലക്ഷ്യം. പിന്നെയുള്ള  line പൊളിക്കുക, പൊളിച്ച  line വീണ്ടും കെട്ടുക, പക്ഷേ എനിക്ക്  line ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് ആരും എന്നെ കളിയാക്കുന്നില്ലെന്നും പറഞ്ഞ് എനിക്ക് ഭയങ്കര വിഷമമായിരുന്നു. പിന്നെ ഞാൻ തന്നെ ഒരു പേര് കുട്ടികലൂടെ ഇടയിൽ പ്രചരിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ അതുകൊണ്ട് ഫലം ഇല്ലായിരുന്നു. എട്ടാം ക്ലാസ് ആയപ്പോൾ അതു എനിക്കു തന്നെ പാരയായി മാറി. നടന്നു പോകുമ്പോൾ പേരുകൾ ഉറക്കെ വിളിക്കും.Assembly  ക്കു  pledge വായിക്കുമ്പോൾ അവസാനം എന്നെ കൂടുതൽ കളിയാക്കുന്ന കുട്ടിയുടെ പേരിൽ അതുണ്ടായി. പിന്നെ ഞാൻ  free.  കുറെ കുട്ടികൾ സ്കൂൾ മാറി. കളിയാക്കൽ പേടിച്ചായിരിക്കണം. പക്ഷേ അശ്വതിയും അരുണും ഒരിക്കലും പിരിയില്ലെന്നു തന്നെ. ഒൻപതാം ക്ലാസ് ആയപ്പോൾ അവരുടെ കല്യാണത്തെപ്പറ്റിയായി ചർച്ച. മുൻ‌കൈയെടുത്ത് നമ്മൾ തന്നെ നടത്തിക്കൊടുക്കണം. പക്ഷേ 18 വയസ്സായാലല്ലേ കല്യാണം കഴിക്കാൻ പറ്റൂ. പിന്നെ ജാതി തമ്മിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്. അത് അവർക്ക് വലിയ കുഴപ്പമായിരുന്നില്ല. aswathy aneesh  ന് മിക്കവാറും gift  വാങ്ങി കൊടുക്കും. അവൻ എല്ലാ കുട്ടികളുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കടം വാങ്ങി തിരിച്ചു വാങ്ങി കൊടുക്കും.വീട്ടിൽ കൊണ്ടു പോകാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ട് നമ്മളെ ഏൽ‌പ്പിക്കും. അങ്ങനെ 10 കഴിഞ്ഞു. aswathy - aneesh ന്റെ പ്രേമത്തിനു 5 വർഷമായി. +1 ആയപ്പോ രണ്ടുപേരും വേറേ വേറേ സ്കൂളിലായി +2 ആയപ്പോ aswathy യും  aneesh നും വേറെ വേറെ line  ആയി. ഇപ്പോഴും അവർ  cool. school life  അവർ  puppy love  ആയി അടിച്ചു പൊളിച്ചു. school life കഴിഞ്ഞപ്പോ എല്ലാം അവിടെ കഴിഞ്ഞു.  that's life. കൊച്ചിലേ  line അടിക്കുന്നത് പാപമായും ബാധ്യതയായും കണ്ടിരുന്നവർ മണ്ടർ!!
They miss !!!

What about You?

മാറ്റം എല്ലാവർക്കും അത്യാവിശ്യമാണ്. മാറ്റം ആഗ്രഹിക്കാത്തവരായി ആരും ഇല്ല എന്നു കരുതാം. മാറ്റം ഇല്ലെങ്കിൽ ഒരുതരം bore തന്നെയാണ്. എന്നാൽ bore ആണെന്നു കരുതി എല്ലാം മാറ്റാൻ കഴിയുമോ? may be no !!! if answer is yes  കിഴക്കുദിക്കുന്ന സൂര്യൻ bore അടിച്ച്  position change  ചെയ്യണം. കറങ്ങുന്ന ഭൂമി നിൽക്കണം. മൊട്ടുകൾ വിരിയാതിരിക്കണം. അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം!  പ്രകൃതിയുടെ ഒരു ഭാഗമാണ് നാം. പ്രകൃതിയ്ക്ക് bore അടിക്കുന്നില്ല എന്നു പറയുമ്പോ !!! അപ്പോ നമ്മൾ പറയും മനുഷ്യൻ എന്നത് ഒരു വികാരജീവിയാണ്. ചിന്തിക്കാനുള്ള ശേഷി മനുഷ്യനു മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്നാണ്. എന്ത് കാര്യം ചിന്തിക്കാനുള്ള ശേഷി എന്നാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്? കുറെ  complex, ego കുറേ സദാചാര അച്ചടക്കങ്ങൾ പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിക്കേണ്ട രീതികളും കുട്ടികളെ യന്ത്രമാക്കാനുള്ള പരിശീലനവും ഒക്കെയാണോ? ചിന്തയും വികാരങ്ങലും മറ്റു ജീവികളെ പോലെ നമുക്കും ഉണ്ട്.മറ്റുള്ളവരുടെ ചിന്തയെയും വികാരത്തെയും പറ്റി സ്വാർത്ഥരായ നമുക്ക് എങ്ങനെയാ മനസ്സിലാകുന്നത്? how could we define that???

 കാക്കനാടൻ എന്ന എഴുത്തുകാരന്റെ സാക്ഷി എന്ന പുസ്തകത്തിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരിക്കുന്നു :

“ക്യു നിന്നു ബസ്സിൽ കയറുക ബോറടിയുടെ ഉദാഹരണം. ഒരാപ്പീസിൽ കുത്തിയിരുന്നു പണിയെടുക്കുക ഒരേ കൂട്ടരെ എന്നും കാണുക, ഒരേ പ്രവൃത്തി എന്നും ചെയ്യുക, ഒരേ പെണ്ണിന്റെ കൂടെ എന്നും കിടക്കുക, ഒരേ വഴിയിൽ കൂടി എന്നും നടക്കുക, ഒരേ കണ്ണാടിയുടെ മുൻപിൽ നിന്ന് എന്നും തല ചീകുക. ഒരേ ആളെ കാത്ത് എന്നും ഇരിക്കുക, ഒരേ കിടക്കയിൽ കിടന്ന് എല്ലാ രാത്രിയും ഉറങ്ങുക.

ഓ.. ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ ബോറടിക്കുന്നു. തലകറങ്ങുന്നു. ഓക്കാനം വരുന്നു. ചിലർക്ക് ബോറടിക്കില്ല. ബോറടിക്കാത്തവർ യന്ത്രമാണ്.”

എന്താണ് ഈ  statement  നെക്കുറിച്ച് അഭിപ്രായം? എവിടെ ചെന്നാലും പറയുന്നത് എപ്പോഴും അടുക്കും ചിട്ടയും വേണം എന്ന്. but ഇപ്പോ  tatally confusion  ആണ്. അതായത് തീർച്ചയായും മാറ്റം വേണമെന്നാണോ ഇത് നമുക്കു മാത്രം മതിയോ?
what abt you?

Mixed School

നഗരത്തിലെ പല mixed school കളിലും അതിഭയങ്കരമായ വിവേചനം കാട്ടുന്നുണ്ട്. bell അടിക്കുന്നതിനുമുൻപ് വരുന്ന പെൺ കുട്ടികൾ വേറേ room ൽ ഇരിക്കണം. class ൽ teacher വരുമ്പോൾ പെൺ കുട്ടികൾ വരി വരിയായി വന്നിരിക്കുന്നു. പിന്നെ lunch break ന് പെൺകുട്ടികൾക്ക് വേറെ room. boys മായി സംസാരിക്കാൻ പോലും സമ്മതിക്കാറില്ല. എന്നാൽ പെൺകുട്ടികൾ മാത്രം പഠിക്കുന്ന സ്കൂളിൽ അതിഭയങ്കരമായ പീഢനകഥകൾ പറഞ്ഞ് എതിർലിംഗക്കാരെ ഭീകരജീവിയായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു.

മായാജാലം

എന്നെ ആരും സ്നേഹിക്കുന്നതോ ! ഞാൻ ആരെയും സ്നേഹിക്കുന്നതോ എനിക്ക് ഇഷ്ട്ടമല്ല. സ്നേഹം എന്നത് പെട്ടെന്നുള്ള ഒരു വികാരമാണ് വന്നതുപോലെ തന്നെ പെട്ടെന്ന് പോവുകയും ചെയ്യും. സ്നേഹിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അത് ഒരു ശല്യമാകും. അതുകൊണ്ട് ദയവു ചെയ്ത് ആരും ആരെയും സ്നേഹിക്കരുത്. അച്ഛനും അമ്മയും മകളെ ജീവൻ പോലെ സ്നേഹിക്കും. ഒരുനാൾ കഴിഞ്ഞാൽ അവർ അവളെ ചെടി പിഴുത് വച്ചതുപോലെ വേറെ ഒരു സ്ഥലത്ത് ആക്കും. ഇത്രയും കാലം സ്നേഹിച്ച അച്ഛനെയും അമ്മയെയും മകൾ സ്വത്തിനു വേണ്ടി നാളെ തള്ളിപ്പറയും. ജീവനു തുള്യം സ്നേഹിച്ച ഭർത്താവ് ചിലപ്പോൾ നാളെ പിരിഞ്ഞു എന്നു വരാം. ജനനവും മരണവും ഒക്കെ ഒറ്റയ്ക്കാണ്. ബാക്കി എല്ലാം പൊയ്മുഖങ്ങളാണ്. ഒന്നിനും അല്ലാതെ എന്തിനോ തോന്നിയ കാമുകനോടുള്ള ഇഷ്ടം കുറെ കഴിയുമ്പോൾ അയാൾക്ക് മടുക്കുമ്പോൾ അയാളും ഉപേക്ഷിക്കുന്നത്. ഒന്നും ശാശ്വതം അല്ല എന്നു പറയുന്നത് തികച്ചും യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. ഇന്ന് ഒരാളോട് തോന്നുന്ന ദേഷ്യം നാളെ പ്രേമമായി മാറാം. ഇന്ന് പ്രേമിക്കുന്ന ആളെ നാളെ ക്രൂരനായി കാണാം. എല്ലാം എല്ലാം മായാജാലം. എന്തെന്നില്ല മറിമായം. കഥകൾക്ക് ചോദ്യമില്ല. കഥയും മായം ജീവിതവും മായം. എല്ലാം....